De jonge krijger op zoek naar ware vrijheid.
Op zijn favoriete rots was elke binding, alle moeten, alle druk plots verdwenen.
Elke keer opnieuw. Daarom ging hij er zo vaak heen. Het was nochtans een hachelijke klim en een val was zeker fataal geweest. Maar daar trok hij zich niets van aan.
Hij wist precies wat hij deed. Trouwens, beter levend sterven, dan stervend leven dacht hij. Vooral als de wind weer krachtig woei, zoals vaak het geval was voelde hij hoe de energie door zijn lichaam gierde al voor dat hij boven kwam. Een extatisch gevoel. Echte vrijheid.
Hij had niet zoveel met het dorp waar hij leefde. Het leek wel een gevangenis. Al die regels, gewoonten, gewichtig gedoe. Al die plannen die anderen over zijn toekomst hadden. Hij dacht er vaak het zijne van en deed uiteindelijk toch zijn zin.
Niemand ging bepalen hoe hij moest leven, dat was wel zeker. Men zei dat hij een jong talent was en een toekomstig leider, maar dat ging hij dan nog wel bekijken. Misschien kwam het door zijn atletische vermogen en zijn behendigheid in het gevecht.
Dat kwam wel deels door de lessen van zijn vader, maar vooral door zijn aangeboren talent. Hij was al een paar keer in een gevecht geweest en had al een man gedood. Het had hem slapeloze nachten bezorgd. Hij hield niet van zinloos geweld en nog minder van doden.
Al moest hij toegeven dat het zwaard in zijn hand hem een ongekende kracht gaf die op een bepaalde manier leek op de kracht die hij telkens voelde als hij op zijn rots zat.
Maar op een dag zat hij op de rots en gebeurde het onvoorspelbare. Een grote groep vreemde krijgers kwam zomaar in het dorp binnengestormd. Ze doodde vele mannen en namen een aantal vrouwen met zich mee. Hij schreeuwde, huilde en sprong. Hij viel bijna naar beneden.
Maar het duurde een uur voor hij weer beneden kwam. Hij huilde en voelde zich schuldig. Zijn zwaard, zijn talent had vast het verschil kunnen maken.
Hij besloot om wraak te nemen en samen met 2 oudere krijgers de vrouwen te gaan bevrijden. Ook al kenden ze de belagers niet en wisten ze ook niet waar ze vandaan komen, ze waren zo ervaren in sporen lezen, dat ze hun al snel op de hielen zaten.
Zijn hart ging als een gek tekeer bezeten door wraak als hij was. Na 3 dagen vielen ze ''s nachts het kamp van de vijand aan. Hij kon wel 5 van de lafaards doden en ze konden alle vrouwen bevrijden. Ze werden als helden onthaald in hun dorp. En…..hij voelde zich vreselijk.
Onder de brok haat vond hij in zijn hart zo veel schuld en ook angst. Want nu durfde hij niet meer op de rots klimmen.
Wetende dat de vijand op een dag zou kunnen terugkeren om op hun beurt weer wraak te nemen. Hij was zijn vrijheid kwijt en voelde zich doodsongelukkig. Hij was beter zelf gedood in de strijd dacht hij. Dit leven was zinloos.
En toen, als uit het niets, werd hij heel ziek. Sommigen zeiden dat het door de wond op zijn borst kwam die hij had opgelopen in de strijd. Maar zelf wist hij dat er iets anders aan de hand was.
Hij had hoge koorts en ijlde verschrikkelijk. Hij hing dagen op de grens tussen leven en dood. Zijn lot is in handen van de geesten zei de medicijnvrouw uit het dorp. Hij zag zichzelf weer in de strijd. En telkens als hij in het lichaam van iemand hakte, voelde hij zelf de pijn.
Terwijl hij ook voelde hoe zijn wonden ook ruimte gaven aan zijn diepe oude lijden. Hij voelde de spirits van zijn voorouders via zijn open lichaam binnenstromen.
Daarna zag hij zichzelf in een open vlakte, terwijl de wind met zijn ziel sprak. Hij zocht even naar zijn rots, maar die was nergens te bekennen en dat was OK.En toen, besloot iets om te blijven leven.
Of beter, om ECHT te leven. Hij opende zijn ogen en keek tussen de hoofden van de mensen die om hem heen stonden, recht naar ZIJN vrijheidsrots.
Hij glimlachte en huilde tegelijkertijd. Hij hield nog steeds van de rots, maar wist dat hij nu niet meer op de rots MOEST klimmen. Hij besefte dat zijn oude manier van vrijheid creëren kwam vanuit zijn innerlijke Onvrijheid.
Vanuit zijn angst om gevangen te komen te zitten. Vanuit zijn onvermogen om zijn ware verantwoordelijkheid te dragen. Niet als een last, maar in waardigheid en als een unieke mogelijkheid tot bevrijding.
Want vrijheid is niet iets wat je zelf moet creëren door telkens weg te bewegen van wat er is. Het is de vervullende golf die je voelt wanneer je beseft dat je precies doet wat je NU te doen hebt.
Dirk Oellibrandt
Welkom op Facebook om met ons te delen wat je hierbij voelt. We lezen heel graag jouw reactie!